Σουπλά και άλλες κατασκευές με πλαστικά καπάκια

Εδώ και αρκετά χρόνια ανακυκλώνω το χαρτί και σιγά-σιγά έβαλα στην καθημερινή μου διαδικασία να ανακυκλώνω και άλλα υλικά. Γενικά όταν ένα αντικείμενο μου γυαλίσει και σκεφτώ «Κάτι θα μπορώ να κάνω και με αυτό», το φυλάω για επαναχρησιμοποίηση.

Αλλά αυτό δεν γίνεται με όλα όσα καταναλώνω. Αν και μελέτησα προσεκτικά τις διάφορες πληροφορίες που πρέπει να ξέρει όποιος ανακυκλώνει, μου ξέφυγε μια. Τα καπάκια.

Υπάρχει ολόκληρο θέμα γύρω από τα καπάκια και το μελέτησα πολύ προσεκτικά. Άλλοι λένε ότι δεν ανακυκλώνεται ή ανακυκλώνεται με διαφορετική διαδικασία από το υπόλοιπο πλαστικό οπότε το να πετάς το μπουκάλι μαζί με το καπάκι μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. Άλλοι λένε ότι εξαρτάται από το πώς τα διαχειρίζεται ο φορέας που συλλέγει τα υλικά προς ανακύκλωση. Επειδή δεν κατάφερα να βρω πως διαχειρίζονται τα καπάκια στην Ελλάδα, αποφάσισα να τα φυλάω χώρια.

Για να με πείσω να το συνηθίσω, μου έταξα πως θα βρω διάφορες ιδέες να τα αξιοποιήσω. Έβαλα ένα μεγάλο κουτί κοντά στην ανακύκλωση και άρχισα. Στην αρχή ήταν λίγα και δεν τα έδινα πολύ σημασία. Μετά άρχισα να πέφτω πάνω σε διάφορες ιδέες και άρχισα να ψήνομαι πολύ να κάνω κάτι. Βρήκα λοιπόν κάτι απίστευτους καλλιτέχνες που κάνουν απίστευτα πράγματα με καπάκια και σκέφτηκα να προσπαθήσω και εγώ κάτι ανάλογο.

Ήθελα όμως πολλά και πολύχρωμα. Έτσι ζήτησα από τους καλούς φίλους του In my closet να μου μαζεύουν καπάκια. Για παραπάνω από 3 μήνες, όποτε συναντούσα κάποιον, μου έδινε καπάκια. Όποτε πήγαινα να τσεκάρω τη θυρίδα μου έβρισκα καπάκια. Όποτε ερχόταν κάποιος από μακριά μου έφερνε καπάκια. Και έγιναν πολλά και μπήκε και ο Ιούνιος που από νωρίς είχα αποφασίσει να τον αφιερώσω στο πλαστικό και έτσι έπεσα με τα μούτρα να κάνω το «κάτι με πλαστικό για τον Ιούνιο». Θέλω και εδώ να ευχαριστήσω όλους και όλες για κάθε καπάκι που μου χάρισαν και που για τόσο καιρό είχαν την έγνοια του να μου τα μαζεύουν και να τα στέλνουν!

Η λογική ήταν απλή. Κάτι σαν μωσαϊκό με τα διαφορετικά χρώματα. Έχω, πλέον, συνηθίσει να κάνω μια cover pic για τη σελίδα στο facebook, που να λέει in my closet, οπότε θα το έκανα με καπάκια. Έβαλα κάτω τα γράμματα και τα καπάκια και προέκυψε κάτι αρκετά μεγάλο και με πολλά καπάκια. 741 για την ακρίβεια. Τα είχα όλα και ακόμα παραπάνω. Όμως έπρεπε να βρεθούν πολλά ομοιόμορφα για το φόντο και πολλά πολύχρωμα, στο ίδιο μέγεθος για το κείμενο. Αναζήτησα και διάφορους τρόπους για να τα συναρμολογήσω. Δεν ήθελα να τα κολλήσω γιατί θα απαιτούσε πάρα πολύ κόλλα και ίσως να μην άντεχε από το συνολικό βάρος. Οπότε σκέφτηκα «Θα τα ράψω» και τρομοκρατήθηκα στην ιδέα ότι έπρεπε να τρυπήσω 741 καπάκια σε 4 πλευρές.

Έτσι ζήτησα τη βοήθεια καλών φίλων. Ένα απόγευμα χωρίζαμε πάνω από 4.000 καπάκια σε χρώματα και μεγέθη και όταν βρήκαμε τα 741 που ήθελα, αρχίσαμε το μαρκάρισμα και το τρύπημα. Ήταν πιο εύκολο από όσο φοβόμουν ειδικά για τα καπάκια του νερού που είναι ιδιαίτερα μαλακά. Όμως τα καπάκια πολλά και το πιο εύκολο πράγμα, γίνεται τραγικό. Είχαμε σαν οδηγό το σχέδιο που είχα κάνει και αρχίσαμε να φτιάχνουμε μια-μια τις οριζόντιες γραμμές.

Δουλέψαμε 4 άτομα για πάνω από 6 ώρες συνεχόμενες και είχαμε τελειώσει το τρύπημα στα 400 καπάκια. Τα χέρια μας μαρτυρούσαν πολλά. Συνέχισα τις επόμενες μέρες μόνη. Αφού πέρασα πετονιά και στις 13 οριζόντιες γραμμές άρχισα να περνάω σπάγκο στις 57 κάθετες γραμμές. Η πετονιά ως λύση δεν ήταν τόσο αντοχής όσο φανταζόμουν για ένα τέτοιο τεράστιο πράγμα.

Μετά από πολλές ώρες καπάκι, βελόνα, πένσα, ψαλίδι, σπάγκος άρχισε να σταθεροποιείται αλλά όχι αρκετά για να κρεμαστεί κάπου όπως το φανταζόμουν. Έτσι αποφάσισα να το κάνω χαλάκι και να το στείλω στην αδερφή μου στο χωριό να το ρίξει στην αυλή. Είτε για να το κάνει μονοπατάκι είτε για να το βάλει στα πεζουλάκια. Όμως ήθελα να το φωτογραφίσω πριν το στείλω. Και τότε άρχισαν τα δύσκολα.

Σκάλες, τρίποδες, σκαμπό, καρέκλες και πάλι εγώ δεν γινόταν να πάω αρκετά μακριά και το χαλάκι δεν κρεμιόταν κάπου. Ήταν ένα μικρό θρίλερ φωτογραφικά. Επίσης, το φως του εσωτερικού χώρου διέφερε από κομμάτι σε κομμάτι. Πώς να το φωτίσω ομοιόμορφα; Τη λύση έδωσε όπως πάντα το μπαλκόνι και η φωτογραφία που βλέπετε είναι αποτέλεσμα 6 φωτογραφιών. Καθόμουν πολύ ώρα και το κοιτούσα. Μια αυτό και μια τα χέρια μου. Αλλά άξιζε κάθε καπάκι του.

Στην ίδια λογική αποφάσισα να κάνω μια μικρή και χρηστική κατασκευή, για την οποία θα βρείτε αναλυτικές πληροφορίες εδώ! Ω ναι! Έγραψα ένα tutorial για το ftiaxto.gr και νιώθω πολύ περήφανη για αυτό γιατί είναι το αγαπημένο μου ελληνικό site για κατασκευές. Αν δεν το ξέρετε, να μπείτε να το ξεκοκαλίσετε όλο!

Όμως τα καπάκι και πάλι πολλά. Έτσι αναζήτησα τι γίνεται με το θέμα καπάκια και αναπηρικά αμαξίδια. Ένα πέπλο μυστηρίου υπάρχει για το ποιος τα παίρνει και τι τα κάνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όντως, κάποιος σε κάθε συγκεκριμένο αριθμό καπακίων χαρίζει ένα αναπηρικό αμαξίδιο σε όποιον του πάει τα καπάκια. Πήρα τηλέφωνο και μίλησα με Σύλλογο Παραπληγικών και Κινητικά Ανάπηρων Νομού Πέλλας (Κολοκοτρώνη 10, 58100 Γιαννιτσά, Πέλλας, Τηλ.: 23820-81308 και 23820-2) και με ενημέρωσε μια πολύ ευγενική κοπέλα ότι μαζεύουν ακόμα καπάκια! Πηγαίνετε στο ΚΤΕΛ Πέλλας και τα δίνετε λέγοντας ότι είναι για το Σύλλογο και η μεταφορά γίνεται ΔΩΡΕΑΝ! Οπότε μια που τα καπάκια δεν ανακυκλώνονται με το υπόλοιπο πλαστικό ας γίνουν κάτι καλό για τους ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη!