World of Crafters και καλή αρχή

Μετά από εκείνο τον “μαραθώνιο” με posts το Δεκέμβριο πίστευα ότι θα μου ανοίξει η όρεξη να αρχίσω να γράφω με μεγάλη τακτικότητα στο blog αλλά δεν εξαρτώνται όλα από την όρεξη. Έτσι πέρασε ένα τρίμηνο όπου όχι μόνο δεν έγραψα εδώ αλλά παραμέλησα και τη σελίδα στο facebook. Ένας από τους πολλούς λόγους ήταν και το μαγαζί στο Etsy. Θα επανέλθω με αναλυτικό post (και μάλλον δεν θα είναι μόνο ένα) για αυτό. Ήταν ένα αρκετά δύσκολο τρίμηνο που πολλές φορές πελάγωσα και απελπίστηκα και σκέφτηκα να τα παρατήσω αλλά δεν το έκανα.  Και εκεί επάνω που ένιωθα μεγάλη απελπισία και κυρίως χαμένη σε 1000 πράγματα, διάβασα την ανακοίνωση για το World of Crafters και σκέφτηκα πως κάποιος με λυπήθηκε.

 

Η κάλυψη στα social media ήταν πολύ καλή. Ήταν τέτοια που σου άνοιγε την όρεξη να πας ακόμα και αν δεν ήσουν τόσο πολύ φανατικός crafter (=ο άνθρωπος που ασχολείται με χειροτεχνίες). Εγώ όμως είχα κάποια αντικειμενικά προβλήματα. Το ένα ήταν η απόσταση, αφού θα έπρεπε να ταξιδέψω από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Αυτό από μόνο του τριπλασίαζε το κόστος της συμμετοχής μου. Το δεύτερο ήταν η χρονική στιγμή που γινόταν. Λόγω ειδικών επαγγελματικών υποχρεώσεων την Παρασκευή 28 Μαρτίου (που θα έπρεπε να ταξιδεύω για Αθήνα) έπρεπε να είμαι Θεσσαλονίκη μέχρι αργά το βράδυ. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να κερδίσω τη συμμετοχή μου μέσα από έναν διαγωνισμό που διοργανώθηκε. Σκέφτηκα πως άμα η τύχη μου θέλει να πάω, θα πάω και ας ταξιδεύω όλη τη νύχτα. Αν δε θέλει να πάω, θα εύχομαι να υπάρξει επόμενο. Προσπάθησα πολύ φιλότιμα, ποστάροντας καθημερινά δημιουργίες μου τόσο στο facebook, όσο και στο twitter αλλά και φυσικά στο instagram αλλά δεν ήμουν η τυχερή. Και πριν προλάβω να στεναχωρηθώ και να πω “Του χρόνου”, μου ήρθε μια πρόσκληση. Να πω και από εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ήταν ένα πολύ σημαντικό δώρο και μια πολύ σημαντική εμπειρία που διαφορετικά θα την είχα χάσει.

 

Και έτσι βρέθηκα πρωί-πρωί στο Θέατρο Pierce να περιμένω στην ουρά για να μπω και να ξεκινήσει μια από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις για το χώρο της χειροτεχνίας, τα τελευταία 4 χρόνια που ασχολούμαι ενεργά. Στον προαύλιο χώρο αρκετός κόσμος με καφεδάκι στο χέρι και τσουπ οι πρώτες γνωστές. Θα ήθελα να μπω σε ένα κατάμεστο θέατρο που να μην έχει θέση να κάτσω και να βολευτώ στο πάτωμα σε μια συμπαθητική γωνίτσα αλλά βρήκα θέση. Είχε πολύ κόσμο και μάλιστα με πολύ όρεξη αλλά θα ήθελα ακόμα περισσότερο. Η ημερίδα ήταν χωρισμένη σε 4 μέρη: έμπνευση, τεχνολογία, marketing, πραγματικότητα. Θεωρώ ότι θεματικά τα κάλυπτε όλα όσα θα ήθελε να ακούσει κάποιος που θα ήθελε να κάνει το crafting επάγγελμα. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω με λεπτομέρειες όλα όσα ακούσαμε και κυρίως το κλίμα αλλά θα προσπαθήσω να γράψω τα σημαντικότερα ανά μέρος.

Έμπνευση: Έλληνες και ξένοι ήταν πραγματικά υπέροχοι. Με αληθινές ιστορίες, με πραγματικά προβλήματα, με πολύ όρεξη να τα διηγηθούν και κυρίως να διηγηθούν πως τα κατάφεραν. Μας μίλησαν για τα λάθη τους και πως τα ξεπέρασαν και συνέχισαν. Ήταν πολύ σημαντικό να ακούς την Alison Δαμιανού του “meet market” να λέει ότι όσο δύσκολη και να είναι η ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι αδύνατο να κάνεις αυτό που θέλεις. Ταυτίστηκα όταν άκουσα την Alicia DiRago να λέει πως ξεκίνησε να διοργανώνει μικρά workshops και το ένα έφερε το άλλο και γεννήθηκε το Whimseybox. Εντυπωσιάστηκα με την Liana Kabel που μιλούσε για την πορεία της και τις άπειρες μεταστροφές της καριέρας της και ένιωθα πως ήμουν σε ένα carousel που έχασε τον έλεγχο της ταχύτητας.  Σχεδόν δικαιώθηκα για τις άπειρες ώρες μου να ψάχνω και να διαβάζω ό,τι σχετικό με το crafting όταν άκουσα την Πόπη Αναστούλη να λέει πως θέλει πολλή έρευνα και μελέτη. Ξεχώρισα την Grace Dobush γιατί μίλησε για τη δύναμη της κοινότητας και της ομαδικότητας. Πιστεύω πως στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια κοινότητα με και για όσους ασχολούνται με το χειροποίητο, εκτός από κάποιες μικρές προσπάθειες και μόνο όταν είναι για φιλανθρωπικό σκοπό. Και κράτησα σημείωση στο μπλοκάκι μου “Όταν γυρίσω να κάνουμε ένα workshop».

Τεχνολογία: Η ενότητα ξεκίνησε με τον Γιάννη Καραλή. Αυτή η εισήγηση ήταν λιγάκι δύσκολη. Αν ήξερες από site, δεν είχε κάτι να σου προσφέρει γιατί ήταν αρκετά γενική και  επιγραμματική. Αν δεν ήξερες από site, μετά τα πρώτα δύο λεπτά σκεφτόσουν αν χρειάζεσαι μεταφραστή για ελληνική εισήγηση γιατί οι 3 στις 5 λέξεις ήταν αγγλικές και άγνωστες. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να πρέπει να μιλήσεις για ένα θέμα που ίσως θέλει ημερίδα από μόνο του (μην πω ημερίδες ή σεμινάρια) αλλά θα μπορούσε κάποιο μεγάλο κομμάτι να απλουστευθεί όπως το κομμάτι για όλες τις διαθέσιμες πλατφόρμες πώλησης προϊόντων. Και η φωτογραφία είναι ένα θέμα που απαιτεί μεγάλη εκπαίδευση και ίσως πάρα πολλά σεμινάρια για να μάθει κάποιος να φωτογραφίζει σωστά αλλά ο Αλέξης Καμίτσος είχε μαζέψει κάποια πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα για να πει γρήγορα αλλά και με μεγάλη ευστοχία τα πιο sos tips. Η Ελεάννα Κουτσίκου, αν και η πιο αγχωμένη από όλους, έκανε την πιο άρτια παρουσίαση για το πως να γράψει κάποιος ένα tutorial και ένιωθα πως είχα πάει σε ένα πολύ compact και πολύ ταχύρυθμο σεμινάριο. Η Αzra Ahmed μας μίλησε για το Dawanda και χάρηκα γιατί είχα μείνει στο γεγονός ότι είναι γερμανικό μόνο και άρα αφού δεν μιλάω τη γλώσσα, δεν είναι για εμένα. Μπορείτε να δείτε αυτό το ενημερωτικό βιντεάκι για να πάρετε μια μυρουδιά πόσο εύκολο είναι να κάνετε ένα ξεκίνημα και στο Dawanda.

Στο μεσημεριανό μίλησα με φίλους και άλλους που γνώρισα εκεί, υπήρχε πολύ θετικό κλίμα αν και όλοι περιμέναμε το τελευταίο πάνελ με αγωνία. Κατάφερα σχεδόν να αναγκάσω τις ξένες ομιλήτριες να τερματίσουν το μεσημεριανό τους γιατί είχα την ιδέα να τις φωτογραφίσω όλες μαζί στον ήλιο και όχι στο σκοτάδι της αίθουσας.  Ευτυχώς ήταν πολύ γλυκές και δέχτηκαν και χάρηκα πολύ.  Επίσης ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για εμένα να “αναγνωρίσω” στο πλήθος και να βρω το κουράγιο να μιλήσω στη Sotomi, έναν άνθρωπο που κάνω follow στο twitter και εκτιμώ αφάνταστα, πολλά χρόνια τώρα.

 

Online marketing: Στο πάνελ ήταν η Αίγλη Μπαλαμάτση, η Σώτω Μητρόγλου, ο Γιώργος Γκριτζάλας και η Θάλεια Γελαδάκη. Είχαν μια φοβερή χημεία μεταξύ τους που ένιωθα ότι τους πετύχαμε να πίνουν καφέ στο σπίτι της συντονίστριας. Και φυσικά μας μιλήσανε για τα social media. Εγώ κράτησα ως βασικά το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια συνταγή/συμβουλή που ταιριάζει σε όλους, ότι δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν λογαριασμοί σε κάθε social media αλλά λίγοι και καλοί με ορθή διαχείριση, πως θέλει προσπάθεια και καλή χρήση του μέσου και πολλή έρευνα. Συνέπεια, συνοχή, δέσμευση. Έγραψα πολλές λέξεις στο μικρό και βολικό τετραδιάκι μου και αυτοδεσμεύτηκα ότι θα προσπαθήσω να τις εφαρμόσω για πολλούς και διάφορους λόγους.

 

Ελληνική πραγματικότητα: Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ημερίδας και ήταν και τελευταίο και το περίμενε ο κόσμος πως και πως. Νομίζω πως όλοι είχαν μια πελώρια λαχτάρα να ακούσουν ότι υπάρχει κάποιος νόμος ή κάποιο παραθυράκι νόμου ή κάποιο επιβεβαιωμένο urban legend που να επιτρέπει την πώληση χειροποίητων προϊόντων χωρίς την εμπλοκή της εφορίας και κάποιου ασφαλιστικού φορέα αλλά αυτή η λαχτάρα δεν ικανοποιήθηκε. Αρχικά έγιναν κάποιες αρκετά γενικές τοποθετήσεις από τους συμμετέχοντες στο πάνελ για το φορολογικό και νομικό καθεστώς και μετά μίλησαν κάποιοι χειροτέχνες που έχουν κάνει το μεγάλο βήμα και έχουν κάνει επίσημη έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας. Και μετά ακολούθησαν οι ερωτήσεις από το κοινό. Ήταν στην πλειοψηφία τους ερωτήσεις φορολογικού περιεχομένου και σκεφτόμουν συνέχεια για ποιο λόγο περιμένει κάποιος μια ημερίδα να λύσει τέτοιες απορίες και δεν απευθύνεται σε έναν ειδικό όπως έναν δικηγόρο ή/και έναν λογιστή. Σημείωνα τις ερωτήσεις και σκεφτόμουν τις απαντήσεις αλλά δυσκολευόμουν πολύ να καταλάβω τι χρειάζεται για να λυθούν αυτές οι απορίες. Και ναι συμφωνώ με την Ηλέκτρα στο ότι στο επόμενο, γιατί θέλω πολύ να γίνει και επόμενο, καλό θα ήταν να κρατήσει 2 μέρες και να υπάρχουν και workshops.

 

Στο τέλος εμφανίστηκαν, όπως και στην αρχή, τα κορίτσια του ftiaxto.gr. Μας μίλησαν για τη δική τους πορεία, που την παρακολουθώ χρόνια τώρα και  χαίρομαι για όλα όσα έχουν κάνει για το χώρο της χειροτεχνίας. Εγώ κρατάω από όλα όσα άκουσα πως αγάπη για το χειροποίητο δεν είναι μόνο αγάπη για τα πράγματα που κάνω εγώ αλλά αγάπη για όλα τα χειροποίητα. Αν εμείς οι ίδιοι που ασχολούμαστε με αυτόν τον χώρο δεν βοηθάμε και δεν ενισχύουμε τους άλλους χειροτέχνες, το χειροποίητο δε θα πάρει ποτέ την αξία που του ανήκει. Εδώ είναι και ο απολογισμός του World of Crafters όπου μπορείτε να βρείτε και πολλές φωτογραφίες. Εγώ να πω πολλά ευχαριστώ, πολλά μπράβο για μια τέλεια διοργάνωση με πολύ διάθεση, επαγγελματισμό και να ευχηθώ να γίνουν και άλλα πολλά ανάλογα.

 

Έφυγα γεμάτη από ιδέες, όρεξη και διάθεση. Μου έμεινε μια στεναχώρια για όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν είτε φορολογικές, είτε νομικές, που εμποδίζουν δημιουργικούς ανθρώπους να κάνουν αυτό που αγαπούν και να ζουν από αυτό. Ένιωσα για ακόμα μια φορά ότι όποιος προσπαθεί να βιοποριστεί στην Ελλάδα από την τέχνη του πρέπει να ζει στη σκιά και στο φόβο ενός φορολογικού συστήματος που μας βλέπει όλους όχι ίσους αλλά ίδιους. Στο μεγάλο ταξίδι του γυρισμού έγραφα διάφορες σκέψεις και προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη όλα όσα με “κυνηγάνε” τελευταία. Και πήρα πολλές μικρές και μεγάλες αποφάσεις, που δεσμεύτηκα να τις κρατήσω.

 

Και η πρώτη ήταν να αναζητήσω βοήθεια από άλλους ανθρώπους που έχουν περάσει τις ίδιες δυσκολίες και έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα πρώτα βουνά-προβλήματα που έρχονται με κάθετι καινούριο. Έτσι γράφτηκα στο σεμινάριο “Online Πώληση και Προώθηση δημιουργιών” στο Πείραμα. Και έκανα αίτηση για να γίνω whimseybox influencer και με δέχτηκαν. Αν σας αρέσει να γράφετε tutorials, σκεφτείτε το. Δεν ξέρω αν έχει αποτέλεσμα αφού έχω μείνει λίγο πίσω στα δημιουργικά μου αλλά γιατί όχι; Επίσης, μου ήρθε μια πρόσκληση να προτείνω ως blogger και creative type προϊόντα, στη στήλη “Products we love” του Dawanda και δέχτηκα με πολύ μεγάλη χαρά. Σήμερα που γράφω αυτό το post βλέπω το in my closet, 5 σειρές κάτω από το Bugs and fishes, το οποίο παρακολουθώ χρόνια και το λατρεύω και δεν το πιστεύω. Βέβαια ήταν απίστευτα δύσκολο να περιοριστώ σε 9-10 δημιουργίες σε ένα site όπως το Dawanda, που συγκεντρώνει αμέτρητους ταλαντούχους ανθρώπους από όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.

Στη λίστα με όλα όσα θέλω να κάνω υπάρχουν πολλά ακόμα. Θα σας τα λέω σιγά-σιγά γιατί γύρισα, έβγαλα τις φοβίες μου μέσα από την ντουλάπα μου, τις άφησα να φύγουν και να χαρούν τον ανοιξιάτικο καιρό και μπήκα εγώ, να βρω υλικά, να δημιουργήσω, να διώξω και τα άγχη μου για πιο τροπικά κλίματα και φυσικά να διοργανώσω και κανένα workshop γιατί άμα κάνουμε πράγματα μαζί, έχουμε πιο πολλά να μοιραστούμε παρά να χωρίσουμε. Και φυσικά να τσιμπολογήσουμε νόστιμα φαγώσιμα 😉