Ένα κουτάκι με άρωμα και γεύση Ελλάδας

Για κάποιο λόγο όλες μου οι αναμνήσεις έχουν μυρουδιά. Μπορεί να μην έχω πολλές εικόνες από την παιδική μου ηλικία αλλά μύριζε λεμόνι και χαμομήλι. Το σχολείο μου ήταν μέσα στο δάσος και έτσι για χρόνια όταν μύριζα ρετσίνι, σκεφτόμουν σχολείο και με έπιανε μια ξαφνική ταχυκαρδία. Η μαμά μου, μου μύριζε ζεστό φρέσκο ψωμί και σακούλα χάρτινη με φρούτα από τη λαϊκή. Ο μπαμπάς μου, μου μύριζε καπνό και κάρβουνο. Επίσης μου αρέσει ο καιρός που μυρίζει βροχή, η παγωνιά που μυρίζει χιόνι. Και λατρεύω όλα τα αρωματικά φυτά. Χουφτώνω ξένους βασιλικούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο μου. Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να αντισταθώ στην μυρωδιά που αφήνει στα χέρια μου.

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί άνθρωποι, φίλοι μου αποφάσισαν να φύγουν από την Ελλάδα. Αναζήτησαν την τύχη τους σε άλλες χώρες και σε άλλες πόλεις είτε κάπου κοντά, είτε κάπου πολύ μακριά. Τόσο ώστε να μην μπορώ να στείλω ένα sms και να πω “Πάμε για έναν καφέ;” και να μπορούν ή να μπορώ να πάω ως εκεί, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και μου λείπουν πολύ αλλά ζούμε σε μια ευλογημένη εποχή, που η τεχνολογία έχει μειώσει τις αποστάσεις και τους βλέπω, μαθαίνω καθημερινά τα νέα τους, μιλάμε ή γράφουμε ο ένας στον άλλον και έτσι κάπως παρηγοριέμαι. Αλλά μου λείπει η μυρουδιά τους και αυτό δεν είναι εύκολο. Τώρα πρόσφατα, ένα πολύ αγαπημένο μου ζευγαράκι, έφυγε για την Κίνα. Όταν μου το ανακοίνωσαν μου ήρθε νταμπλάς.  Ζορίστηκα πολύ να μην πανικοβληθώ και να μη το δείξω γιατί σκεφτόμουν ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν να τους συμβεί θα ήταν ο πανικός των άλλων. Είχαν αρκετό και από μόνοι τους εν όψη της μεγάλης αλλαγής.

Και άρχισε να με “τρώει” μια ιδέα. Ότι εκεί στην άλλη άκρη του κόσμου, θα τους λείπουν πολλά πράγματα. Θα έχουν μια μόνιμη νοσταλγία. Θα θέλουν κάπως να νιώθουν κοντά και ας είναι τόσο μακριά. Και όσο τα σκεφτόμουν αυτά μου μύριζε ρίγανη. Ήθελα να κάνω ένα kit με κάποια πραγματάκια από Ελλάδα και όσο το σκεφτόμουν και το σχεδίαζα, μου μύριζε θυμάρι. Όμως τα αρωματικά δεν ήταν αρκετά. Ήθελα να είναι μια υπερπαραγωγή. Μια καλή και γενναία δόση Ελλαδίτσας. Και μπήκα στην ντουλάπα μου και ψαχούλεψα πολύ μέχρι που βρήκα όλα όσα ήθελα και άρχισε η δημιουργική διαδικασία της κατασκευής ενός κουτιού με άρωμα, γεύση και όψη Ελλάδας.

Υλικά:

• Ένα παλιό κουτί. Εγώ συγκεκριμένα χρησιμοποίησα ένα παλιό κουτί για 2 μπουκάλια κρασί που κάποτε ήρθε ως εταιρικό δώρο στην εργασία μου. Να τα μαζεύω όλα και από εκεί. Βολεύουν πολύ τα κουτιά που δεν είναι κολλημένα με κόλλα αλλά συναρμολογούμενα αλλά δεν είναι απαραίτητα.
• Χάρτες Ελλάδας. Για ένα κουτί και το περιεχόμενό του χρειάστηκα 2 χάρτες Ελλάδας από αυτούς που μοιράζουν στις Περιφερειακές Υπηρεσίες Τουρισμού του Ε.Ο.Τ.
• Ατλακόλ. Καλά αραιωμένη για να απλώνεται εύκολα.
• Πλατιά κολλητική ταινία. Είχα μια ασημί που κυκλοφορεί και με βόλεψε πολύ χρωματικά. Γνωστή και ως duct tape.
• Υφασμάτινη κολλητική ταινία με σχέδια. Από αυτές πλέον έχω μεγάλη συλλογή οπότε απλά διάλεξα ταιριαστά σχέδια. Γνωστή και ως washi tape.
• Πλαστικά σακουλάκια. Στα είδη συσκευασίας πουλάνε σε διάφορα μεγέθη και μάλιστα υπάρχουν και με σφράγισμα, γνωστά και ως zip lock αλλά εγώ προτίμησα τα τελείως ανοιχτά γιατί είχα άλλες προθέσεις.
• Αυτοκόλλητα γραμματάκια από αφρώδες υλικό. Είναι βολικά, κολλάνε παντού, είναι πολύχρωμα και πάντα θέλω να “γράψω” κάτι και μου λείπει ένα στην καλύτερη, πέντε έξι στην χειρότερη, γράμματα.

Εργαλεία:

• Ψαλίδι απλό και ψαλίδι που κόβει σχεδιάκια.
• Πινέλο φαρδύ για το άπλωμα της ατλακόλ.
• Μανταλάκια για κολλήσουν καλά κάποια σημεία.
• Μολυβάκι.
• Συρραπτικό.
• Καπάκι από βαζάκι για να σχεδιάζω τα κυκλάκια μου.

1. Άνοιξα το κουτάκι μου και άρχισα να απλώνω λίγο λίγο κόλλα σε οριζόντιες γραμμές με το πινέλο.
2. Πριν στεγνώσει η κόλλα, στρώσιμο του χαρτιού και καλό πάτημα με το χέρι για να μην κάνει κενά αέρα.
3. Σιγά-σιγά κόλλησα όλο το χάρτη στην επιφάνεια, αφήνοντας περιθώριο γύρω-γύρω.
4. Στα ακριανά μέρη κόλλησα πλατιά κολλητική ταινία έτσι ώστε να μπορεί να γυρίσει και προς τη μέσα πλευρά και να “σφραγίσει” τις άκρες. Έκοψα ότι εγκοπές είχε και το κουτί.
5. Δίπλωσα καλά την ταινία για να μην “πετάει” και ανοίξει.
6. Πέρασα και επιπλέον στρώσεις ταινίας στα σημεία που είτε δεν έφτασε ο χάρτης, είτε είχα ανασφάλεια ότι θα τριφτούν κατά το δίπλωμα.
7. Σε όλα τα σημεία (εξωτερικά) που το κουτί θα διπλωνόταν πέρασα υφασμάτινη κολλητική ταινία για να τα ενισχύσω.
8. Επειδή το κουτί δεν είχε κόλλα στα διπλώματα αλλά συναρμολογούνταν με εγκοπές, έβαλα κόλλα σε κάποια σημεία για να το “σφραγίσω” καλά γιατί πλέον με την επιπλέον στρώση χαρτιού δεν έκλεινε καλά.
9. Για να μην κάθομαι να τα κρατάω όσο στεγνώνει η κόλλα, χρησιμοποίησα μανταλάκια.

Όσο τα κουτιά (γιατί έκανα 3) στέγνωναν πιάστηκα με τη συσκευασία του περιεχόμενου. Τα αρωματικά μου θα έμπαιναν σε σακουλάκια πλαστικά αλλά ήθελα να έχουν κάτι και αυτά, από Ελλάδα. Έβαλα το χάρτη κάτω και άρχισα με  το μολυβάκι και ένα κατάλληλου μεγέθους καπάκι να σχεδιάζω κυκλάκια γύρω από περιοχές που ήξερα ότι σήμαιναν κάτι για τους αποδέκτες. Καταγωγή, φοιτητικά χρόνια, μια εκδρομή. Αφού σχεδίασα τα βασικά, έκοψα και άλλα κυκλάκια από περιοχές που υπήρχε χώρος. Και τα έκοψα ένα ένα με το ψαλιδάκι που κόβει σχεδιάκια. Και για να μη στεναχωριέμαι που δεν κόβω ίσια επειδή είμαι βιαστική αλλά και για να είναι πιο όμορφα. Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά.

Στο σπίτι έχω πάντα ρίγανη από τη μεσαία μου αδερφή και λεβάντα από τη μεγάλη μου. Φρεσκοαποξηραμένες από τα χεράκια μου και με πάρα πολύ έντονο άρωμα. Σας το είπα ότι η λεβάντα μου θυμίζει καλοκαιρινή μπουγάδα; Χρειαζόμουν και άλλα και έτσι έκανα μια λίστα και έριξα μια επίσκεψη σε μαγαζιά για βοτάνια. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, υπάρχουν πολλά μαζεμένα κοντά στα Λουλουδάδικα και στη Λ. Σοφού. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο να σας προτείνω αλλά σας προτρέπω να πάτε εκεί και να εμπιστευθείτε τη μύτη σας. Έτσι πήρα διάφορα και καθώς περπατούσα, μου έσπασε τη μύτη ένα παλιό καφεκοπτείο και είπα “γιατί όχι”; Κάπως έτσι βρέθηκα και με παστελάκια και κάποια ακόμα πραγματάκια.

Είχε μια υπέροχη μέρα και ήθελα να ολοκληρώσω τα κουτιά στο μπαλκόνι για να βγάλω και όμορφες λαχταριστές φωτογραφίες, με φυσικό φωτισμό αλλά από τη χαρά μου δεν πρόσεξα ότι ο ήλιος έκαιγε εκείνη την ώρα και εκτός από την πλάτη μου, μου έκαψε λίγο και τις φωτογραφίες. Όταν οι σκιές έχουν τόσο έντονο μαύρο, η φωτογραφία “καίγεται” και τα χρώματα δεν βγαίνουν σωστά. Εκτός από τον ήλιο που δεν πρόσεξα, δεν πρόσεξα και τους γείτονές μου που είχαν βγει στα μπαλκόνια πάλι για να καταλάβουν αν κάνω κάτι αλλόκοτο ή αν απλά εμπορεύομαι κάτι παράνομο γιατί με ζυγαριά ακριβείας, σακουλάκια πλαστικά και χορτάρια μέσα σε αυτά, κάποια πολύ επικίνδυνα συμπεράσματα μπορούν να βγουν.

Φυσούσε ένα απίστευτο αεράκι και ανακάτευε τα αρώματα από τα βοτάνια και είχε πλημμυρίσει ο τόπος αναμνήσεις. Χαζογελούσα που τακτοποιούσα τα φύλλα της δάφνης και σκεφτόμουν φακές στο παλιό μου σπιτάκι. Όταν άνοιξα το σακουλάκι της μέντας, σκέφτηκα εκείνο το υπερτέλειο παγωτό μέντας με σοκολάτα, που φέρνει η DimitrArt στα τελευταία workshop και με έπιασε γλυκιά νοσταλγία!

Η ιδέα απλή σχετικά. Γεμίζουμε το σακουλάκι όσο θέλουμε, γυρίζουμε τις άκρες 1-2 φορές και συρράπτουμε το κυκλάκι στο σφράγισμα. Με τον ανάλογο χάρτη ή σημείο. Έτσι θα κρατηθούν φρέσκα και θα προστατευθούν στην ταχυδρόμηση. Τις ετικετούλες από έξω τις εκτύπωσα σε αυτοκόλλητες ετικέτες και τις ήθελα απλές για να μη “κλέψουν” την παράσταση από το χάρτη. Ένα ένα τα σκουλάκια σφραγίζονταν και έμπαιναν στο κουτί τους. Όμως από το κουτί κάτι έλειπε. Καλός ο χάρτης αλλά πολύ άδειο μου φαινόταν.

Εδώ και καιρό χρησιμοποιώ αυτά τα αυτοκόλλητα γραμματάκια από αφρώδες υλικό, που πάντα με σώζουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχω και άλλα σχέδια αλλά τα γράμματα τα αγαπάω. Βέβαια ποιο πολύ ώρα μου πήρε να βρω τα κατάλληλα γράμματα παρά να κάνω όλη την κατασκευή αλλά χαλάλι τους γιατί έγιναν τα κουτάκια μου πολύχρωμα και όμορφα.

Τα ταχυδρόμησα την επόμενη μέρα. Ένα πήγε στην Αγγλία σε μια καλή φίλη, ένα στη Γερμανία σε έναν καλό φίλο και ένα στο αγαπημένο ζευγαράκι στην Κίνα. Τα δύο πρώτα έφτασαν γρήγορα αλλά το τελευταίο μου έβγαλε την ψυχή. 25 μέρες έκανε να φτάσει. Ευτυχώς έφτασε και όλα καλά. Και χάρηκαν πολύ που τα πήραν αλλά χάρηκα και εγώ πολύ που τα έφτιαξα, που χώρεσα τόσες μυρουδιές σε τόσο μικρό χώρο και που έχουν ένα κομμάτι Ελλάδας κοντά τους. Μου λείπουν πολύ, τους σκέφτομαι πολύ και θα ακολουθήσει και άλλο kit όταν δεν το περιμένουν.

Δεν είναι η αξία του δώρου, που σε αυτήν την περίπτωση ήταν ελάχιστη αφού την έκανα με πράγματα που είχα ήδη στο σπίτι. Είναι η διαδικασία της δημιουργίας ενός δώρου, ένα δώρο από μόνη της, κυρίως για το δημιουργό. Οι σκέψεις, τα χαμόγελα, οι εικόνες, οι μυρουδιές, τα λόγια, η σιωπή και όλα αυτά που συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για κάποιον άνθρωπο που αγαπάς και σου λείπει, που ξαφνικά νομίζεις πως θα χτυπήσει η πόρτα και θα σου πει “θα μου στρίψεις ένα τσιγάρο;” όλο παράπονο και θα συνεχίσετε την κουβέντα που αφήσατε στη μέση πριν φύγει. Μόνο αν το δοκιμάσετε θα το νιώσετε και μη φοβηθείτε για το αποτέλεσμα. Ακόμα και αν για κάποιο λόγο δε φτάσει στον παραλήπτη, ένα δώρο στον εαυτό σας θα το έχετε κάνει.