Κέντημα σε τελάρο ή σε τάπερ και ένα υπέροχο workshop!

Αγαπάω πολύ τα workshops. Θα ήθελα να μπορούσα να διοργανώνω ή/και να συμμετέχω κάθε εβδομάδα σε ένα. Και βλέπω κάθε φορά τους ανθρώπους που θέλουν να συμμετέχουν να αυξάνονται και χαίρομαι απίστευτα για αυτό αλλά η καημένη η κουζίνα της μαμάς μου χωράει με το πολύ ζόρι και με πολύ καλή διάθεση 20-22 άτομα. Έτσι εδώ και καιρό είχα αρχίσει να φλερτάρω με την ιδέα να κάνω ένα workshop σε ανοιχτό χώρο που να μην υπάρχει κανένας περιορισμός θέσεων. Να χωράνε πραγματικά οι χίλιοι καλοί. Ειδικά μετά το workshop με τα μπολ το σκεφτόμουν πολύ. Επίσης, μετά το Etsy Craft Party μου είχε γίνει σχεδόν εμμονή το κέντημα. Ήθελα να κάνω κάτι με κέντημα.

Γιατί κέντημα; Γιατί το είχα πάντα στο μυαλό μου διαφορετικά. Έλεγα κέντημα και σκεφτόμουν καρεδάκια, σεμεδάκια, τραπεζομάντηλα με κλασσικά σχέδια, ώρες πάνω από ένα ύφασμα με βελόνες και κλωστή και κάπως όλο αυτό με αποθάρρυνε. Δε το ένιωθα καθόλου κοντά μου και στο στυλ των πραγμάτων που μου αρέσει να κάνω. Όμως μήπως το είχα λάθος; Έτσι έπιασα την καλή φίλη Αριάδνη, που ξέρω ότι αγαπάει το κέντημα και αποφάσισα να την ανακρίνω. Ήταν πολύ διαφωτιστικές οι συναντήσεις μας και ήταν τεράστια η χαρά μου όταν μου είπε πως θα αναλάμβανε να μας δείξει τα βασικά σε ένα workshop. Όμως υπήρχαν κάποιες τεχνικές δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσω για να γίνει το workshop.

Η πρώτη και η σημαντικότερη ήταν ότι το κέντημα θέλει τελαράκι. Είναι ένα απίστευτο εργαλείο όχι μόνο για κέντημα αλλά και για απίθανες κατασκευές αλλά θα έπρεπε να έχουν όλοι στο workshop και αυτό ήταν ένα μεγάλο κόστος. Θέλω τα workshops να είναι δωρεάν και όσοι συμμετέχουν να μην πρέπει να αγοράσουν κάποιο εργαλείο ή υλικό για να συμμετέχουν. Ειδικά αν δεν είναι σίγουρο ότι θα τους αρέσει και θα θέλουν να το συνεχίσουν. Έτσι άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές. Και ξαφνικά, τα ταπεράκια της φέτας, που αγοράζω ήταν η λύση μπροστά στα μάτια μου.

Έχω πολλά τέτοια στο σπίτι. Όταν τελειώνει η φέτα, τα πλένω καλά και τα χρησιμοποιώ για να μεταφέρω το φαγάκι μου στη δουλειά, για να μου τα γεμίζει το αδερφάκι μου με φαγώσιμα καλούδια και άλλα τέτοια. Αν λοιπόν έκοβα το πάνω μέρος που μπαίνει το καπάκι (φωτογραφία 2) και έκοβα και το καπάκι έτσι ώστε να γίνει ένα παραθυράκι (φωτογραφία 6), δε θα γινόταν ένα υπέροχο τελαράκι; Και ναι άμα δεν με πιστεύετε δοκιμάστε το. Είναι ένα κανονικό τελαράκι! Το πλαστικό κόβεται με ψαλίδι και με κοπίδι πολύ εύκολα και το ύφασμα σταθεροποιείται τέλεια ανάμεσα στο καπάκι και στο χείλος του τάπερ. Και άμα δε σας αρέσει για τελαράκι κάντε το ωραία κορνίζα όπως είπε και η Ξανθή. Και άμα δε σας αρέσει για κορνίζα κάντε το ένα ωραίο organizer για τις κορδέλες σας (φωτογραφία 8). Με το υπόλοιπο πλαστικό θα σας πω αμέσως τι μπορείτε να κάνετε (φωτογραφία 3, 4, 5).

Η δεύτερη δυσκολία ήταν τι θα κάνουμε. Έπρεπε να είναι κάτι μικρό για να μην αποθαρρυνθούν όσες όπως εγώ ακούν κέντημα και αγχώνονται. Έπρεπε να είναι κάτι χρηστικό για να με πείσω ότι το κέντημα δεν είναι μόνο για τη διακόσμηση του σπιτιού. Και μετά από πολύ ψάξιμο έπεσα εδώ που έδειχνε βήμα-βήμα πώς να κάνει κάποιος θήκη για τα γυαλιά του. Πολύ ταιριαστό για το καλοκαίρι αφού τα γυαλιά ηλίου υπάρχουν σε κάθε τσάντα και τι καλύτερο από μια χειροποίητη θήκη; Όμως η προετοιμασία των θηκών έπρεπε να γίνει από πριν γιατί δεν έχουμε πολλές ραπτομηχανές και επίσης το φτιάξιμο της θήκης θα ήταν ένα workshop από μόνο του. Έτσι ζήτησα τη βοήθεια λίγων για την προετοιμασία και έσπευσαν στο σπίτι η Poco Loco, η Ελεάννα και η Γαλήνη. Και περάσαμε ένα απίστευτο απόγευμα διαλέγοντας υφάσματα, κόβοντας πατρόν και τρώγοντας ένα θεϊκό γλυκό που είχε κάνει η Με το δάχτυλο στο βάζο μαζί με γρανίτα λεμόνι. Και ετοιμάσαμε 20 θήκες για γυαλιά που ήθελαν ράψιμο και κάτι στο εσωτερικό τους για να προστατεύονται τα γυαλιά. Και τη λύση έδωσε πάλι το ταπεράκι της φέτας και μάλιστα το κομμάτι που είχε περισσέψει από τα τελαράκια. Κάθε δοχείο έβγαζε 2 σκληρά μέρη άρα και γέμιζε 2 θήκες (φωτογραφία 3, 4, 5 παραπάνω).

Η τρίτη δυσκολία ήταν το μέρος που θα γινόταν το workshop. Ήθελα να είναι κάπου ανοιχτά, δροσερά και με δυνατότητα για δροσερά αναψυκτικά και ροφήματα αφού το καλοκαίρι είχε μπει πλέον για τα καλά, αλλά δε θα μπορούσε να είχε γίνει σε ένα οποιοδήποτε καφέ της πόλης. Τότε ακόμα δεν είχαμε το Κουμπί οπότε και μετά από έρευνα κατέληξα στο πάρκο απέναντι από την ΕΡΤ3 και πιο συγκεκριμένα στο αναψυκτήριό του που έχει πολύ χώρο και πολλή δροσιά κάτω από τα δεντράκια. Μετά από συνεννοήσεις με τους υπεύθυνους μας δέχτηκαν αλλά δε μας άφησαν να πάμε εκεί με τα φαγώσιμά μας και αυτό ήταν η πρώτη μου στεναχώρια. Γιατί workshop χωρίς χειροποίητο τσιμπολόγημα δεν γίνεται και κάπως θα ήταν σα λειψό αλλά ήθελα πολύ να το κάνω και με βαριά καρδιά το δέχτηκα. Θα τσιμπολογούσαμε τα δικά τους φαγώσιμα.

Έτσι ράφτηκαν και ετοιμάστηκαν 20 θήκες, μπήκαν εργαλεία και υλικά σε μεγάλες σακούλες, ετοιμάστηκε και η Αριάδνη να μας δείξει όλα τα σχετικά και καταφτάσαμε σε ένα πολύ δροσερό πάρκο με πολλά τραπεζάκια για να δημιουργήσουμε όλες μαζί. Μέχρι τη στιγμή που άρχισα να βγάζω τις θήκες από την κούτα, λίγες ήξεραν τι ακριβώς θα κάναμε. Θα ήταν μια μεγάλη έκπληξη για όλες και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ακόμα και για εμένα! Εκεί που μοιράζα ταπεράκια και εξηγούσα την πατέντα, έδινα μουλινέδες και βελόνες και τυπωμένα σχέδια, έρχεται κάποια και μου κλείνει τα μάτια και μου λέει “Μη κοιτάς” ενώ εγώ ακούω μια αναστάτωση. Ακούω να λένε “Μάζεψέ τα γρήγορα” ή “Πάρτα όλα από μπροστά της” ή “Έλα γρήγορα πριν ανοίξει τα μάτια” ή “εξαφανίστε τις βελόνες” και σκέφτομαι πως μάλλον τρομοκρατήθηκαν από την ιδέα ότι θα κάνουμε κέντημα και κανονίζουν την απόδρασή τους. Και κάποια στιγμή ανοίγουν τα μάτια μου και βλέπω αυτό:

Αυτό είναι μια τούρτα που έκανε η Χριστίνα, με συνεννόηση και διαβούλευση με όλες εκεί και άλλες πολλές που δεν μπόρεσαν να έρθουν. Δεν ξέρω για πόσο χρονικό διάστημα το κανόνιζαν, πίσω από την πλάτη μου, για να μου κάνουν έκπληξη, λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά μου, στο τελευταίο workshop της σχολικής μας χρονιάς. Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 3 μήνες από εκείνο το workshop, το θυμάμαι και θέλω να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση. Ακόμα μια;

Αυτή η τούρτα είναι όλα όσα είμαι και αγαπάω τα τελευταία πολλά χρόνια. Είναι μια mafalda, που ξεπροβάλει από μια ντουλάπα, που είναι ακριβώς στο χρώμα και στο σχέδιο των ντουλαπιών της κουζίνας μου, είναι άπειρα, πολύχρωμα και πολύ νόστιμα κουμπάκια, είναι ένα καρό τραπεζομάντηλο που υπάρχει πάντα στην κουζίνα μου γιατί είναι το αγαπημένο κέντημα της μαμάς μου, είναι το in my closet. Μια τεράστια έκπληξη για τα γενέθλιά μου, από φίλες που δημιουργούμε μαζί, με κάθε ευκαιρία. Με τόση αγάπη και τόση δεξιοτεχνία και τόση νοστιμιά. Για πάνω από μια ώρα δεν άφηνα κανέναν να την αγγίξει και την κοίταζα σα μικρό παιδάκι. Ευτυχώς τα υπόλοιπα κορίτσια είχαν βρει το ρυθμό τους και είχαν ξεκινήσει να φτιάχνουν τα κεντηματάκια τους γιατί άμα με περίμεναν να συνέλθω, ακόμα εκεί θα ήμουν.

Και σιγά-σιγά ξαναβρήκα το χρώμα μου και βρήκα και το ρυθμό μου και επέτρεψα να την κόψουμε και να τη φάμε γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν τέλεια και στη γεύση. Όσο εγώ συνερχόμουν οι θήκες γέμιζαν κεντηματάκια!

Κάποιες επέλεξαν σταυροβελονιά και τα πήγαν πολύ καλά με τη βοήθεια της Αριάδνης και τις πολύ ωραίες εταμίνες που μας έφερε.

Κάποιες διάλεξαν ελεύθερο κέντημα και δημιούργησαν πολύ όμορφα σχέδια. Κάποιες μάλιστα από τον υπερβάλλοντα ζήλο τα έραψαν απευθείας πάνω στα ρούχα τους. Έφη σε αγαπάμε!

Και τα “τελαράκια” δοκιμάστηκαν και αποδείχτηκαν πολύ καλά για το κέντημα! Και για άλλες κατασκευές!

Και μετά ήρθε και μια υπέροχη κάρτα που ετοίμασε η Ελεάννα για εμένα και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα σχετικά εδώ αλλά και το σχετικό της post για το workshop.  Για το workshop έγραψε και η Αριάδνη λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι στις Η.Π.Α. Εγώ επειδή είχα σκάσει που δε θα μπορούσαμε να είχαμε χειροποίητα φαγώσιμα είχα ζητήσει από τη Μελίνα να μου πακετάρει τα τέλεια μπισκότα της αδερφούλας μου για να τα πάρουν οι καλεσμένοι μου μαζί τους σα κέρασμα για τα γενέθλιά μου. Και όλα, μαζί με το υπέροχο παγωτό της μέντας της Δήμητρας και τα τέλεια δωράκια που μου έκαναν όλες ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω δει ποτέ μου.

Με τρίμηνη καθυστέρηση να ευχαριστήσω και δημόσια όλες όσες συμμετείχαν σε αυτήν την έκπληξη και σε αυτό το workshop που ήταν πολύ διαφορετικό από όλα όσα έχουμε κάνει για πολλούς λόγους και να κηρύξω και επίσημα την έναρξη της νέας δημιουργικής χρονιάς με ένα κάτι που μου το χρωστάω εδώ και πολύ καιρό! Τι θα λέγατε να κάνουμε κάτι με κουμπί; Ένα τόσο αγαπημένο υλικό πρέπει να έχει το δικό του ξεχωριστό κάλεσμα!

Kάτι με κουμπί!
Μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2014, τα μεσάνυχτα:

1. φτιάξτε κάτι (οτιδήποτε) με κουμπί
2. ανεβάστε μια φωτογραφία του στη σελίδα του in my closet στο facebook
3. γράψτε δυο λόγια για το κάτι που φτιάξατε

Την 1 Νοεμβρίου το απογευματάκι, θα κάνω μια κλήρωση και 3 τυχερές δημιουργίες θα κερδίσουν από ένα βαλιτσάκι γεμάτο διάφορα καλούδια, εργαλεία και υλικά φτιαγμένο από τα χεράκια μου!

Προσοχή:

1. Για όσους και όσες έχουν όρεξη να κάνουν πάνω από ένα κάτι, κάθε κάτι θα μετράει σαν επιπλέον συμμετοχή!
2. Μην ανεβάζετε από mobile app γιατί δεν μπορώ να τα δω! Για να είστε σίγουροι ότι το έχω δει περιμένετε σχόλιό μου. Αν δείτε και δεν σχολιάζω μέσα στη μέρα στείλτε μου μήνυμα!
3. Λατρεύω να μου στέλνετε μηνύματα, γράμματα, emails και άλλα πολλά, αλλά για να μετρήσει για την κλήρωση, πρέπει να ανεβάσετε τη φωτογραφία της δημιουργίας σας, δημόσια.
4. Αν έχετε κάποιο blog, ανεβάστε εκεί ότι θέλετε και δώστε το link στη σελίδα του in my closet στο facebook!

Περιμένω με λαχτάρα και χαρά να δω να γεμίζει το in my closet από κουμπάκια, που τόσο αγαπάω και σύντομα θα έρθει η ανακοίνωση για το επόμενο workshop! Σας ευχαριστώ όλες ρει! Για όλα! <3