Καλά σαράντα: ένα πάρτι γενεθλίων διαφορετικό από άλλα

Καλά σαράντα: ένα πάρτι γενεθλίων διαφορετικό από άλλα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα μεγαλύτερη από την ηλικία μου αν και μάλλον έδειχνα μικρότερη. Ίσως βιαζόμουν να μεγαλώσω, ίσως έφταιγε το γεγονός ότι όταν γεννήθηκα όλοι στην οικογένεια μου ήταν ήδη πολύ μεγάλοι και ήθελα να τους φτάσω. Το σίγουρο είναι ότι πάντα τα παράλεγα τα χρόνια μου. Μάλιστα η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν «σαράντα» και ας ήμουν 23. Έχει κάτι το μαγικό αυτός ο αριθμός.

Φέτος ήταν η χρονιά του. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γίνω την ηλικία που αγαπούσα να λέω. Στο περσινό υπέρτατο πάρτι γενεθλίων που μου διοργάνωσαν φίλες και φίλοι, είχα δεσμευτεί ότι τα επόμενα γενέθλια μου θα τα διοργανώσω εγώ και θα καεί το πελεκούδι. Από το Πάσχα και μετά σκεφτόμουν το θέμα του πάρτι γιατί εννοείται πως ήθελα να κάνω θεματικό πάρτι. Μάζευα ιδέες, σκεφτόμουν κατασκευές όμως δεν είχα βρει μια ιδέα που να με ενθουσιάσει και αυτό μου προκαλούσε μεγάλη δυσφορία.

Μέχρι που μια μέρα, σε ένα καφεδάκι με καλές φίλες, ανοίγω την κουβέντα μπας και πέσει καμιά αξιόλογη ιδέα και γίνεται μια θεϊκή παρανόηση. Εγώ μιλάω για τα σαράντα μου και κάποια λέει «Τι σαράντα; Έχει μνημόσυνο;». Εκείνη την στιγμή έγινε μια έκρηξη στο μυαλό μου και εγώ κλείδωσα πάνω στη λέξη «μνημόσυνο».

Το αγαπημένο μου χρώμα ήταν ο πρωταγωνιστής!

Το αγαπημένο μου χρώμα ήταν ο πρωταγωνιστής!

Έχω μεγάλη προϋπηρεσία σε αυτά τα θέματα χωρίς να το έχω επιδιώξει. Στα 25 μου έχασα την μαμά μου και στα 30 τον μπαμπά μου. Πολλά αν όχι όλα από τα διαδικαστικά πέρασαν από τα χέρια μου και τα ανέλαβα εγώ, είτε ήθελα είτε όχι. Ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με παράλογες προσταγές που μου επιβάλλονταν με το «έτσι γίνεται» ή με το ακόμα πιο απόλυτο «έτσι πρέπει» και ας μην υπήρχε μια λογική εξήγηση για όλα αυτά. Ανακάλυψα με τον πιο άχαρο τρόπο την πολύπλοκη σημειολογία του πένθους στην Ελλάδα και των ατελείωτων πρέπει που κρεμάει στο λαιμό του όποιος έχει χάσει κάποιον. Σιγά-σιγά κατάφερα και βρήκα τον τρόπο μου να πενθήσω μέσα από όλα αυτά και να καταφέρω και να αποδεχτώ πως όλα είναι κοινωνικές συμβάσεις και τίποτα περισσότερο.

Μάλιστα κάποια στιγμή έκανα και το δικό μου «μνημόσυνο» όπως ακριβώς το ήθελα και ένιωσα καλύτερα που είχα επιλέξει το δικό μου δρόμο. Ήμουν πανέτοιμη να διοργανώσω ένα μνημόσυνο, κατά τις προσταγές της παράδοσής μας, για χαρούμενο σκοπό όπως τα γενέθλιά μου. Χωρίς καμία διάθεση να κοροϊδέψω το πένθος αλλά με ξεκάθαρη πρόθεση να ξορκίσω το πακέτο των κοινωνικών συμβάσεων που το πνίγει.

Ο πρώτος άνθρωπος που συνειδητοποίησε την ιδέα μου και το γεγονός ότι ήμουν αποφασισμένη να το κάνω, το πήρε κατάκαρδα. Ένιωσε πως προκαλώ την τύχη μου και πως όλο αυτό που σκεφτόμουν ήταν μια ύβρις που θα είχε ως αποτέλεσμα την τιμωρία μου με κάτι πολύ κακό. Στεναχωρήθηκα αλλά δεν πτοήθηκα. Ήξερα πως ήθελα να το κάνω και θα το έκανα. Ευτυχώς, κατάφερα και βρήκα τολμηρούς, αθεόφοβους και πολύ δημιουργικούς συμμάχους πολύ γρήγορα και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το πάρτι, μέσα σε έναν ατελείωτο καταιγισμό ιδεών.

Ποιος μπορεί να αντισταθεί στις σοκολατένιες ελίτσες που έχουν συνδεθεί με τα μνημόσυνα;

Ποιος μπορεί να αντισταθεί στις σοκολατένιες ελίτσες που έχουν συνδεθεί με τα μνημόσυνα;

Μπήκαν τα πρώτα βασικά στοιχεία και από εκεί ξεκίνησαν όλες οι προετοιμασίες:

  • Χρώματα: Μαύρο, άσπρο, μωβ. Μικρή, δυνατή και κομψή παλέτα.
  • Μέγεθος πάρτι: Ανοιχτό, μεγάλο, με πολύ κόσμο όπως είναι ένα μνημόσυνο για τις σαράντα μέρες. Όπως όλοι καλά ξέρουν, όσοι δεν προλάβουν να πάνε στην κηδεία, πάνε στα σαράντα.
  • Τοποθεσία: Κουμπί Coffee & Crafts. Το αγαπώ, το αγαπάμε πολύ ως παρέα και η Ανθή μας, δέχτηκε με πολύ χαρά την ιδέα αν και οπτικά θα μαύριζε ο τόπος. Πολύ τολμηρός και ανοιχτόμυαλος άνθρωπος όπως θα έπρεπε να είναι κάθε χειροτέχνης.
  • Τούρτα: Κόλλυβα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω σε αυτό το θέμα. Καταρχήν διατροφικά είναι ανώτερα από μια τούρτα, η εξωτερική εμφάνιση δεν στερείται μεγαλοπρέπειας μιας τούρτας, οι περισσότεροι τα αγαπούν πολύ και θα τα προτιμούσαν καλοκαιριάτικα και φυσικά είναι ένα κλασσικό και αξεπέραστο σύμβολο ενός μνημόσυνου. Με χαρά ανακάλυψα ότι το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο “Μπεζές” είχε κάνει κάτι ανάλογο στο παρελθόν οπότε δε θα ήταν τελείως αρνητικοί στην ιδέα.
  • Φαγώσιμα: Το γνωστό σε εμάς εδώ στη Βόρειο Ελλάδα «κουτάκι μνημόσυνου» που περιλαμβάνει έναν εργολάβο, μια τυρόπιτα, ένα άγλυκο κουλουράκι και μια ελίτσα (εντάξει περιλαμβάνει και μια σπανακόπιτα αλλά η σχέση μου με το σπανάκι έχει τελειώσει πριν καν ξεκινήσει). Καταρχήν είναι πολύ βολικό σε ένα καλοκαιρινό πάρτι να μην έχεις έναν εκτεθειμένο μπουφέ σε ανοιχτό χώρο και όλα τα φαγώσιμα πρέπει να είναι ανθεκτικά στις μεγάλες θερμοκρασίες. Επιπλέον πολύ βολικό να έχει ο καθένας το κουτάκι του χωρίς πιατάκια, κουταλάκια, πιρουνάκια και άλλα. Και να το ακουμπήσει μπορούσε και να το πάρει μαζί του φεύγοντας μπορούσε. Τα ανέθεσα και αυτά στο ζαχαροπλαστείο “Μπεζές” για να είμαι σίγουρη ότι θα είναι τέλεια.
  • Ποτά – αναψυκτικά: Εδώ ήταν πάρα πολύ εύκολο στην απόφαση και πολύ δύσκολο στην εκτέλεση. Ήθελα νερόβραστο καφέ σε δίσκο με πολλά φλυτζανάκια χωρίς πιατάκια και νερωμένο κονιάκ όπως προσφέρεται στη δεξίωση μετά. Πως μπορείς να πείσεις όμως την Ανθή να κάνει νερόβραστο καφέ όταν ξέρει να κάνει μόνο τον καλύτερο ελληνικό καφέ που έχω πιει στη ζωή μου; Δυσκολάκι αλλά ήμουν επίμονη και αποφασισμένη να έχουμε μια πλήρη προσομοίωση οπότε και κάπως την “έψησα”. Βέβαια και τα δύο ήταν άθλιες επιλογές για καλοκαιρινό πάρτι οπότε όλοι συμφωνήσαμε να προσφέρονται μόνο στην είσοδο και μετά ο καθένας να παραγγέλνει ό,τι θέλει να πιει.
  • Dress code: Είναι εύκολο να πεις στους καλεσμένους ενός πάρτι “dress code: total black” γιατί και κομψό είναι και “κόβει” (όπως μου είπαν πολλοί) αλλά καλοκαιριάτικα; Όμως ήταν μονόδρομος και το ήξερα. Πραγματικά το dress code των καλεσμένων και το γεγονός ότι σχεδόν όλοι το σεβάστηκαν, ήταν ένας από τους λόγους που το πάρτι είχε τόση επιτυχία. Ήταν εύκολο σε έναν χώρο με 50-60 μαυροντυμένους, να μπεις στο κλίμα, πολύ εύκολα.
  • Διακόσμηση: Δεν ήθελα να επέμβω πολύ στο χώρο και επιπλέον όλα έπρεπε να γίνουν είτε το προηγούμενο βράδυ είτε λίγο πριν τον πρώτο καλεσμένο. Δε θα ήταν δίκαιο να επιβάλλω το πάρτι μου σε όλους τους θαμώνες που θα πήγαιναν να απολαύσουν το καφεδάκι τους για παραπάνω από μερικές ώρες. Κρίμα.
Η φράση που έδωσε τον παλμό στο πάρτι

Η φράση που έδωσε τον παλμό στο πάρτι

Από τις πρώτες εικόνες που μας ήρθαν στο μυαλό όταν αρχίσαμε να το σχεδιάζουμε, ήταν μια πανέμορφη, νεαρής ηλικίας γυναικάρα που πάει πένθιμα αλλά πολύ προκλητικά ντυμένη στην κηδεία του 95χρονου παππού και όλοι οι συγγενείς σκέφτονται ότι αυτή τον “έστειλε”. Όλη αυτή η εικόνα μετουσιώθηκε σε μια φράση που λέγαμε τακτικά όσο το οργανώναμε: ευθυμοχηρί λουκ. Αυτό θέλαμε. Θέλαμε όλοι να είναι όμορφοι, κομψοί και προκλητικά ντυμένοι (το κατά δύναμην). Επειδή δεν μπορούσα αυτό να το επικοινωνήσω στους καλεσμένους χωρίς να τους αγχώσω, αναλάβαμε να φτιάξουμε αξεσουάρ που να το βοηθάνε όπως και να ερχόταν κάποιος με πρώτο και σημαντικότερο την κουάφ και το βέλο. Μαζευτήκαμε ένα ζεστό απόγευμα αρχές Ιουνίου στο Κουμπί, με πολλές στέκες, κοκκαλάκια, λαστιχάκια, φτερά και πούπουλα, στραζ, τούλι, δαντέλες, μουσελίνα και μια ατελείωτη μπόα που μας έκανε ευγενική χορηγία η Ανθή και μεγαλουργήσαμε.

Το μαύρο παντού στις προετοιμασίες

Το μαύρο παντού στις προετοιμασίες

Αν και είχα βρει διάφορα tutorials, δεν ήθελε να περιορίσω την ομάδα. Ήθελα να έχουν όλα τα υλικά μπροστά τους και να φτιάξουν ό,τι και όπως το ήθελαν. Και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Φτιάξαμε πάνω από 40 διαφορετικές εκδοχές, άλλες πιο υπερπαραγωγές και άλλες πιο διακριτικές και κομψές. Όλες όμως μοναδικές. Μάλιστα φορέσαμε όποιες μας άρεσαν περισσότερο για μια μικρή πρόβα και βγήκαμε έξω στο φως ημέρας να φωτογραφηθούμε. Η πρώτη σκέψη ότι το πάρτι θα είχε τρελή επιτυχία ήρθε όταν πέρασε μια κυρία που μας κοιτούσε για ώρα και μας είπε με λυπημένο ύφος “Να είστε καλά να τον θυμόσαστε”.

Περάσαμε καλά στα workshops προετοιμασίας και αυτό βγήκε προς τα έξω

Περάσαμε καλά στα workshops προετοιμασίας και αυτό βγήκε προς τα έξω

Μετά άρχισαν οι συζητήσεις για το πως θα βάζουμε στο κλίμα τους επισκέπτες. Έτσι στήθηκε ένα μικρό σενάριο όπου από την είσοδο στο Κουμπί, θα ακολουθούσε μια αλληλουχία πραγμάτων προκειμένου να συνειδητοποιήσει ο καλεσμένος, που είχε έρθει. Η Λένα ανέλαβε το πρώτο πόστο που ήταν να φορέσουν όλες κάτι που να τους πηγαίνει (αυτά που είχαμε φτιάξει) και glamorous περιβραχιόνια για τα αγοράκια.

Το σταντ με το κονιάκ και τον ελληνικό!

Το σταντ με το κονιάκ και τον ελληνικό!

Μετά την υπέρτατη ενδυματολογική προσέγγιση της Λένας, χρειάζονταν ένα γερό βοήθημα για να αντέξει κάποιος το σοκ και έτσι ο καλεσμένος οδηγούνταν στο τραπέζι με το κονιάκ και τον ελληνικό καφέ, που είχε αναλάβει η Αγγελική. Για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Το μαύρο δάκρυ και για το μαύρο δάκρυ, πολύ δάκρυ!

Το μαύρο δάκρυ και για το μαύρο δάκρυ, πολύ δάκρυ!

 

Αφού έπαιρναν τα απαραίτητα κουράγια έμπαιναν μέσα στο εργαστήριο όπου τους περίμενε η Μαρία για να τους φορέσει το μαύρο δάκρυ (αυτοκόλλητα στραζάκια με τα οποία η Μαρία μεγαλούργησε) και να τους δώσει και χαρτοπετσετούλα για το μαύρο δάκρυ, σε ωραίο μοβ χρώμα.

Η κολλυβότουρτα και τα κοράκια της

Η κολλυβότουρτα και τα κοράκια της

Και πριν προλάβει να τρέξει το πραγματικό μαύρο δάκρυ τους περίμενε η Ελεάννα, με το κουτάκι του μνημόσυνου, σε ένα τραπέζι που δέσποζε η κολλυβότουρτα. Γύρω από την κολλυβότουρτα είχαν τοποθετηθεί δύο υπέροχα, χειροποίητα κοράκια, που είχε σκαρώσει το προηγούμενο βράδυ η Ελεάννα και μια φωτογραφία μου από τα 18 μου, στα μπουζούκια, επαρκώς ξεθωριασμένη. Η γνωστή μπουζουκοφωτογραφία που επιλέγεται στο 95% των περιπτώσεων για να συνοδεύει τον αποθανόντα. Πραγματικά μετά από πάρα πολλά χρόνια καθημερινής επίσκεψης στα νεκροταφεία έχω πεισθεί ότι όλοι βάζουν την ίδιας κατάστασης φωτογραφία.

Το πένθιμο κουβέρ και οι αναμνήσεις!

Το πένθιμο κουβέρ και οι αναμνήσεις!

Κάπου εκεί ή λίγο μετά δίνονταν ένα στυλό και μια λευκή κόλλα σε όλους, για να γράψουν μια ανάμνηση ή μια ευχή για εμένα, το γνωστό “να ζήσετε, να τη θυμόσαστε”.

Δοκιμάζοντας το θάλαμο απαθανάτισης

Δοκιμάζοντας το θάλαμο απαθανάτισης

Τέλος οδηγούσαμε τον καλεσμένο έξω, που τον περίμενε η Βερόνικα, μπροστά σε έναν ειδικά διαμορφωμένο μοβ ουρανό με λευκά συννεφάκια για αναμνηστικές φωτογραφίες. Είχα φτιάξει ένα τεράστιο κάδρο τύπου polaroid που έλεγε “Καλά Σαράντα” και πολλά props για να βγάλουν αξέχαστες φωτογραφίες με την αισθητική υπογραφή της Βερόνικας. Αποφάσισα να ονομάσω το σημείο αντί για photo booth όπως συνηθίζεται, θάλαμο απαθανάτισης για να δένει καλύτερα με το θέμα του πάρτι και πολύ καλά έκανα.

Όταν όλοι οι καλεσμένοι ολοκλήρωναν την τουρ τους στα διάφορα, μπορούσαν να κάτσουν όπου ήθελαν και να πιουν κάτι πιο δροσιστικό. Πρέπει να παραδεχτώ ότι εκείνη η μέρα ήταν πάρα πολύ ζεστή και πολλοί επέλεξαν το δροσερό μέσα αντί για το καυτό έξω.

Με ένα μικρό διακριτικό βιβλίο, την κενή μου διαθήκη

Με ένα μικρό διακριτικό βιβλίο, την κενή μου διαθήκη

Στις 8 και κάτι, 2 ώρες ακριβώς αφού είχαν έρθει τα κόλλυβα (είχαμε αυστηρή οδηγία του ζαχαροπλαστείου να μην μείνουν παραπάνω από 2 ώρες εκτός ψυγείου) ζήτησα από όλους να βγουν έξω, στάθηκα στην πόρτα του Κουμπιού κρατώντας ένα τεράστιο βιβλίο που έγραφε από έξω “κενή διαθήκη” και άρχισα να μιλάω. Θέλω εδώ να παραδεχτώ ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω πάθει πανικό αντικρίζοντας τον κόσμο (stage fright). Σε έναν πολύ στενό, κατάμαυρο κλοιό γύρω μου, 50-60 άνθρωποι που όλοι με κοιτάνε μέσα από το κινητό ή τη φωτογραφική τους και εγώ δεν έχω διέξοδο. Μου πήρε 1-2 λεπτά να βρω τα λόγια μου (ευτυχώς είχα προνοήσει και τα είχα γράψει) και άρχισα να μιλάω. Είπα μόλις τα μισά από όσα ήθελα γιατί δεν ήθελα να κουράσω τους καλεσμένους και δεν ήξερα και αν άντεχα να κρατάω άλλο αυτό το τεράστιο πράγμα μπροστά μου. Είπα ένα “Και τώρα θα φυσήξουμε το κολλυβάκι” και 2 λεπτά μετά είχα γίνει με κάθε επισημότητα σαράντα.

Τα κουτάκια του μνημόσυνου έτοιμα για μοίρασμα!

Τα κουτάκια του μνημόσυνου έτοιμα για μοίρασμα!

Έχω κρατήσει το τι ήθελα να πω αλλά δε θα τα γράψω εδώ. Το “ζουμί” ήταν ότι ό,τι πολυτιμότερο έχω είναι οι φίλοι και αυτό δεν κληροδοτείται οπότε θα κάνω μαζώξεις να γνωριστούν και να αγαπηθούν. Για αυτό και ήταν κενή η διαθήκη μου.

Τα βραδινά μπαλονάκια που γλύτωσαν

Τα βραδινά μπαλονάκια που γλύτωσαν

Αναφέρθηκα και στην ενδυματολογική προσέγγιση της εμφάνισής μου (ένα λευκό φόρεμα και λευκά φτερά στην πλάτη) ως μέρος μια παράδοσης που θέλει τις ανύπανδρες να κηδεύονται με λευκά ρούχα ή με νυφικά. Τα φτερά ήταν μια έξαλλη ιδέα της Μαρίας που τα είχε στην αποθήκη και πραγματικά ήταν πολύ αστείο να με βλέπει κάποιος να περιφέρομαι σαν αγγελάκι ανάμεσα σε τόσους μαυροντυμένους.

Το καδράκι μπροστά από τα κουτάκια

Το καδράκι μπροστά από τα κουτάκια

Οι καλεσμένοι έχουν άπειρες ιστορίες να πουν για όσους πέρασαν εκείνη την ώρα από εκεί. Αυτοκίνητα σταματούσαν, παιδιά κοιτούσαν και ένας παππούλης είχα στρογγυλοκαθίσει σε ένα τραπεζάκι και έπινε ήρεμα τον ελληνικό του μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό. Πλήρη προσομοίωση μνημόσυνου δηλαδή. Είχαμε και καλεσμένο που ήρθε χωρίς πρόσκληση. Πραγματικά όλοι θέλαμε να βγάλουμε selfie μαζί του αλλά κανένας δεν είχε τα κότσια να του το ζητήσει.

Κουβέρ και σακουλάκι έτοιμα για κατανάλωση!

Κουβέρ και σακουλάκι έτοιμα για κατανάλωση!

Τα κόλλυβα μοιράστηκαν σε ειδικό σακουλάκι με το γνωστό κουβέρ που έχει μέσα στο σακουλάκι χαρτοπετσέτα, κουταλάκι και χαρτάκι που λέει “ευχαριστούμε θερμά για τη συμμετοχή σας στο πένθος μας”. Και μετά άρχισα να αξιοποιώ την διακόσμηση. Άρχισα να μοιράζω στον κόσμο ψαλιδάκια και μπαλονάκια με ήλιο για να ρουφήξουν και να μας τραγουδήσουν ό,τι τους ερχόταν. Έχουν τραβηχτεί άπειρα βιντεάκια αλλά για να μην εκθέσω τους καλεσμένους δε θα μοιραστώ κάτι πέρα από ένα που ανέβασε η Λίνα. Πραγματικά αν δεν το έχετε δοκιμάσει αξίζει αλλά όχι για παραπάνω από 2-3 μπαλόνια γιατί μετά μπορεί να ζαλιστείτε.

Η επιτροπή διοργάνωσης σε μια υπέροχη in character πόζα!

Η επιτροπή διοργάνωσης σε μια υπέροχη in character πόζα!

Κάπως έτσι κατάφερα και διοργάνωσα ένα από τα πιο πρωτότυπα πάρτι γενεθλίων και είχα και προτάσεις να διοργανώσω και άλλα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξεπεράσω σε επόμενο πάρτι, αυτήν την ιδέα με άλλη τόσο πετυχημένη αλλά θα προσπαθήσω. Όσοι ήρθαν θα το θυμούνται λογικά για πάντα και όσοι είδαν φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν ενθουσιάστηκαν. Οι διάφορες κατασκευές που έγιναν για τις ανάγκες του πάρτι μοιράστηκαν σε όποιον τις ήθελε και εμένα μου έμεινε ένα τεράστιο χαμόγελο να αντέξω άλλα σαράντα χρόνια ακόμα.

Μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες!

Μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες!

Θέλω να ευχαριστήσω την Ανθή, τον Ανδρέα, την Μελίνα, το Γιάννη, τη Δάφνη, τη Λένα, την Αγγελική, την Μαρία, την Ελεάννα, τη Βερόνικα, τη Χριστίνα και την Χριστιάνα που ήταν δίπλα μου από την αρχή και έριξαν μέσα στο κατακαλόκαιρο πολύ κόπο, χρόνο, όρεξη και απίστευτη διάθεση. Θέλω να ευχαριστήσω και όλους όσους μου έστειλαν τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια που έβγαλαν. Χωρίς το πολύτιμο αυτό υλικό δε θα μπορούσα να γράψω post αφού κατάφερα και έβγαλα 1-2 φωτογραφίες με το ζόρι. Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι φωτογραφίες του άρθρου, είναι καλεσμένων που μου έδωσαν την άδεια να τις χρησιμοποιήσω.

Μούσκεμα στον ιδρώτα και γεμάτη αγάπη και χαμόγελα!

Μούσκεμα στον ιδρώτα και γεμάτη αγάπη και χαμόγελα!

Θέλω να ευχαριστήσω και όλους μου τους καλεσμένους που έκαναν με την παρουσία τους το πάρτι και τα σαράντα μου, μοναδικά και ανεπανάληπτα. Να είμαστε καλά, να το θυμόμαστε!

Ετικέτες: .

13 σχόλια

  1. Μεγάλη τιμή και χαρά μου που ήμουν εκεί! Είσαι εξαιρετική σε ότι διοργανώνεις και πραγματικά παρ’όλο το βαρύ κλίμα πένθους και τη ζέστη περάσαμε πολύ όμορφα!Άντε και του χρόνου! Τι δε βρήκες ακόμα θέμα?AriadnefromGreece!

    Απάντηση
  2. Κυριολεκτικά η καλύτερη ιδέα πάρτι γενεθλίων που έχω δει ποτέ! ζήλεψα πάρα πολύ, θα “σκότωνα” για να είμαι εκεί 🙂 να είσαι πάντα καλά!

    Απάντηση
  3. Τι πρωτότυπη ιδέα και πόσο χιούμορ πρέπει να έχεις για να οργανώσεις ένα τέτοιο πάρτυ!!!Να είσαι χιλιόχρονη Άννα,πάντα με υγεία,πολλή αγάπη και πολλούς,πολλούς φίλους γύρω σου!!!

    Απάντηση
  4. Το πάρτυ σου Άννα μου είναι μακράν το πιο πρωτότυπο κι αστείο παρά το εκ-πρώτης-όψεως-θλιβερό θέμα του….Σου εύχομαι να ζήσεις άλλα σαράντα κι ακόμη παραπάνω χρόνια χαμογελώντας τόσο πλατυά κι από την καρδία σου!Σε φιλώ!

    Απάντηση
  5. Δεν έχω λόγια! Μπράβο για την ιδέα και για τους φίλους που τη στήριξαν! Χάρηκα που σε γνώρισα μέσα από αυτή την ανάρτηση! Καλά σαράντα λοιπόν!!! 🙂

    Απάντηση
  6. Βλεπω να σας αντιγραφουν τα γραφεια τελετων!!!
    Να μου το θυμηθετε!!!
    Εξαιρετικη δουλεια, αριστο αποτελεσμα!
    Καλα σαραντα λοιπον και απο μενα!!

    Απάντηση
  7. ΤΡΕΛΉ με τη βούλα λοιπόν.
    Ήθελα πολύ να ήμουν εκεί, αλλά ας όψεται η επιμέλεια των εγγονιών μου.
    Απόλαυσε τις φωτογραφίες και το κείμενο.
    Θα το ξαναδιαβάσω με φίλες για να γελάσουμε παρέα.
    Να τα 100ήσεις Αννούλα μου.
    Να είσαι γερή και ΤΡΕΛΉ ΠΑΝΤΑΑΑΑΑΑ!!!

    Απάντηση
  8. Kαλά Σαράντα-Πενήντα-Εξήντα και βάλε!όλα τέλεια και πολύ cool ιδέα!Υπέρτατη και η φωτογραφία της επιτροπής διοργάνωσης!!!!Δεν έχω λόγια!Θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από ταινία του Αλμοδοβάρ.

    Απάντηση
  9. Χαχα τέλειο, τέλειο, τέλειο!!! Καλά Σαράντα λοιπόν!

    Απάντηση
  10. Σου εύχομαι ολόψυχα να μεγαλώνεις υγιής….ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ κ ΠΟΛΛΑ

    Απάντηση
  11. Παράθεμα: Bullet journal ή πως να οργανώσετε την καθημερινότητά σας | in my closet

  12. Παράθεμα: Καλοκαιρινή διατροφή χωρίς μαγείρεμα | in my closet

  13. Σε 3 χρόνια γίνομαι και εγώ 40!!!
    Η ιδέα να κάνω ένα πάρτυ σαν το δικό σου μου έχει καρφωθεί στο μυαλό εδώ και καιρό.’Εχω και γνωστό που έχει γραφείο χεχεχε

    Απάντηση

Απάντηση