Σκέψεις και ευχές για το 2013

Και κάπως έτσι, όπως και κάθε χρόνο, έφυγε ο παλιός ο χρόνος και ήρθε ο καινούριος. Και καθετί καινούριο φέρνει μαζί του την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και μάλιστα προς το καλύτερο.

Και όσο πιο δύσκολο ήταν το παλιό τόσο μεγαλύτερη η ελπίδα για το καλύτερο καινούριο.

Έτσι κάπως, τα θυμάμαι τα πράγματα να συμβαίνουν, πριν ακόμα μπει η λέξη κρίση σε κάθε πρόταση, σε κάθε όνειρο, σε κάθε σκέψη, σε κάθε παλιό και σε κάθε καινούριο. Ακόμα και όταν δεν λέγεται, εννοείται, υπονοείται ή απλά επιβάλλεται. Έχει αγγίξει τα πάντα γύρω μας και μέσα μας. Δεν είναι ένας πόλεμος σε μακρινή ήπειρο, ή μια φυσική καταστροφή σε γειτονική χώρα. Δεν είναι ένα έκτακτο γεγονός που ήρθε ξαφνικά, το αντιμετωπίσαμε και πάει έφυγε. Δεν είναι μια χειμωνιάτικη γρίπη, να πούμε περαστικά. Είναι μια πάγια κατάσταση, που όσο περνάει ο καιρός συνηθίζεται και γίνεται η καθημερινότητα. Είναι φόβος και μιζέρια που έχουν βρει σπίτι ευάερο και ευήλιο, με όλες τις ανέσεις και καθημερινή τροφή για να μεγαλώνουν και να θεριεύουν.

Πολύ πριν τον εθνικό φόβο και την εθνική μιζέρια, με επισκέφτηκαν ο προσωπικός μου φόβος και η προσωπική μου μιζέρια. Έκαναν όση ζημιά μπορούσαν, σχεδόν ανενόχλητοι μέχρι που κουράστηκα. Γύρισα πίσω στο παλιό μου σπίτι, άνοιξα την πόρτα μιας παλιάς χωνευτής ντουλάπας και κάθισα εκεί λίγο ήσυχα περιμένοντας να με ψάξουν, να μη με βρουν και να φύγουν. Περίμενα και περίμενα μέχρι που βαρέθηκα και ένιωσα και ασφάλεια και άρχισα να ψαχουλεύω την ντουλάπα. Έτσι κάπως άρχισα να φτιάχνω πράγματα καινούρια από πράγματα παλιά και ήρθε μαζί και η ελπίδα.

Για τον εθνικό φόβο και την εθνική μιζέρια δε θα γράψω κάτι. Ο καθένας τον έχει βιώσει διαφορετικά αλλά και ίδια ταυτόχρονα. Στους φίλους, στους συγγενείς, στους συναδέρφους, στα παιδιά, στις ειδήσεις, στα μανταλάκια του περίπτερου, στο λογαριασμό του supermarket, στη λαχτάρα για κάτι που πνίγεται γιατί αύριο μπορεί να μην έχει, στα μάτια των ανθρώπων που κρύβονται στις γωνίες, στα κουρασμένα μάτια που κλείνουν για να κοιμηθούν και μένουν «ανοιχτά».

Αλλά βαρέθηκα και κουράστηκα. Τον ίδιο μου τον εαυτό πάνω από όλα. Γκρίνια, μαυρίλα, μιζέρια και όχι μόνο οικονομική. Τώρα δεν γινόταν απλά να κρυφτώ στην ντουλάπα. Υπάρχουν προβλήματα που μπορώ να τα αποφύγω για να απαλλαχτώ από αυτά και προβλήματα που όσο τα αποφεύγω, τόσο περισσότερο τους ανοίγω την όρεξη να με κυνηγήσουν. Αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίσω και έτσι σκέφτηκα ότι χρειάζομαι βοήθεια. Άνοιξα την πόρτα μιας ηλεκτρονικής ντουλάπας και κάθισα εκεί λίγο ήσυχα περιμένοντας να με ψάξουν και να με βρουν. Περίμενα και περίμενα μέχρι που άρχισε να μπαίνει κόσμος και ένιωσα και ασφάλεια και άρχισα να ψαχουλεύω πολλές ντουλάπες. Έτσι κάπως άρχισα να ζητάω να φτιάξετε πράγματα καινούρια από πράγματα παλιά και ήρθε μαζί και η ελπίδα.

Γιατί ξέρω πως η χαρά, η ικανοποίηση, η αυτοπεποίθηση, η ολοκλήρωση, η ευτυχία, η κούραση και η ελπίδα που νιώθω, όταν κοιτάω κάτι που μόλις έχω φτιάξει και όλες οι ατελείωτες ώρες που ξόδεψα για να το φτιάξω, είναι το δικό μου βάλσαμο. Ακόμα και αν αυτό το κάτι είναι ένα χάρτινο καραβάκι, που κάποιος θα το κοιτάξει περιφρονητικά και θα πει «Ααα τόση φασαρία για αυτό; Δεν βαρέθηκες;». Όχι ρε δεν βαρέθηκα. Βαριέμαι το να μην κάνω κάτι. Βαριέμαι να καταναλώνω μόνο και να μη δημιουργώ. Βαριέμαι να περνάνε οι μέρες και να μην το καταλαβαίνω. Βαριέμαι να κάνω πράγματα από συνήθεια. Βαριέμαι να κάνω αυτά που προβλέπεται να κάνω. Βαριέμαι να κάνω πράγματα που ξέρω και έχω μάθει και έχω συνηθίσει. Εσύ δεν βαριέσαι;

Έβαλα σε έναν σάκο γυάλινα βαζάκια, χρώματα ζαχαροπλαστικής, πλαστικά μαγνητικά γράμματα, συρματάκια, πολύ νερό και πήγα ένα παγωμένο απόγευμα, δίπλα στη θάλασσα, να φωτογραφίσω μια σκέψη που είχα, μια ιδέα που δεν με άφησε να κοιμηθώ μερικά βράδια, μέχρι να βρω πως θα την πραγματοποιήσω. Ήθελα να πω, πως για εμένα, η ζωή αρχίζει και τελειώνει στη θάλασσα και να οπτικοποιήσω κάπως τις ευχές μου και τις ελπίδες μου για την καινούργια χρονιά. Για όλους τους τολμηρούς περαστικούς, ήμουν μάλλον μια περίεργη που γέμιζε βαζάκια με πολύχρωμο νερό και κυλιόταν στα μάρμαρα. Για μια φωτογραφία όπως την είχα φανταστεί. Για ένα απόγευμα διαφορετικό από τα άλλα. Κουραστικό, παγωμένο, με ταλαιπωρία, κουβάλημα, λερωμένα ρούχα και σκασμένα χέρια αλλά χωρίς βαρεμάρα.

Από την ημέρα που άνοιξα την πόρτα της ηλεκτρονικής ντουλάπας έχω δεχτεί πολύ αγάπη. Αγάπη στα καλά λόγια ξένων και φίλων και με έκαναν να χαμογελάσω όταν ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μιας κακής μέρας. Αγάπη σε μηνύματα που δέχτηκα από ξένους και φίλους, τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να βουλιάξω στη μελαγχολίας της ρουτίνας. Αγάπη σε πακετάκια γεμάτα χειροποίητα καλούδια, που βρήκα στο ταχυδρομικό μου κουτί και μετά άνοιξα και τον λογαριασμό της ΔΕΗ και δεν τον σκέφτηκα. Αγάπη σε κάθε κάτι που φτιάχνετε, γιατί νιώθω πως έχω βάλει κάπως λίγο και εγώ το χεράκι μου στο πιο σημαντικό εργαλείο σας, την όρεξη.

Θέλω να ευχηθώ σε όλους και όλες, το 2013 να είναι γεμάτο χρώματα, αρώματα, μουσικές, φως, όρεξη για δημιουργία, διαύγεια, υπομονή στις δυσκολίες, κουράγιο για κάθε συνηθισμένη, βαρετή, μελαγχολική μέρα που θα έρθει και ανοιχτούς ορίζοντες. Να κάνετε πολλά λάθη και να μάθετε από αυτά. Να δημιουργήσετε πολλά κάτι και ας μην σας αρέσουν όσο θα θέλατε. Κάθε επόμενο θα είναι καλύτερο, σας το υπόσχομαι. Κι εγώ θα σπρώχνω όσο περισσότερο μπορώ και όπως μπορώ.

Υ.Γ. 1: Ναι ο Ιανουάριος είναι ο μήνας του γυαλιού και εγώ χαζοχαμογελάω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι για ένα μήνα, θα βλέπετε όλα τα βαζάκια και τα μπουκαλάκια με άλλο μάτι. Εκείνο που ξέρει ότι όλα έχουν αξία και μάλιστα αυτά που κοστίζουν λιγότερο.

Υ.Γ. 2: Ευχαριστώ για τις φωτογραφίες, για την υποστήριξη, για την υπομονή, για τον ενθουσιασμό και για όλη την αγάπη. Για τα πάντα όλα και ακόμα περισσότερα.