Η χειροτεχνία είναι το καλύτερο βάλσαμο

Μετά από πολλά χρόνια που ασχολούμαι με χειροτεχνίες, είτε μόνη, είτε με φίλους, είτε με άγνωστους, έχω αναπτύξει μια κοσμοθεωρία που με δικαιώνει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Η χειροτεχνία είναι το καλύτερο βάλσαμο. Σήμερα, μετά από μια τραγική εβδομάδα και πριν από μερικές ακόμα πιο δύσκολες εβδομάδες, θέλω να μοιραστώ τους λόγους που με έκαναν να υιοθετήσω αυτήν την κοσμοθεωρία μου ελπίζοντας ότι έτσι ίσως βοηθήσω και άλλους να βρουν ανακούφιση στον πόνο που προκαλεί ο φόβος, το άγχος και ο πανικός.

Η χειροτεχνία με κρατάει απασχολημένη
Για την ακρίβεια όπως θα έλεγε η Nancy Monson κρατάει απασχολημένα τα χέρια, την καρδιά και το μυαλό. Αν έχω αποφασίσει να φτιάξω κάτι, σκέφτομαι αυτό που θα κάνω και τη διαδικασία που θα ακολουθήσω. Τι υλικά θα χρειαστώ, τι έχω, με τι θα βολευτώ και πως θα τα καταφέρω. Και όχι μόνο προκαταβολικά αλλά και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό που έχω βάλει στο μυαλό μου. Ακόμα και όταν ξέρω ακριβώς τι και πως θα το κάνω, δεν μπορώ να αφαιρεθώ και να σκεφτώ σενάρια καταστροφής της χώρας μου. Μπορεί σε κάποιον που δεν το έχει δοκιμάσει να ακούγεται πολύ «ρηχό» αλλά δοκιμάστε να φτιάξετε έστω και ένα καραβάκι από χαρτί και αν καταφέρετε να σκεφτείτε κάτι άλλο εκτός από το καραβάκι όσο το φτιάχνετε, και φτιάξετε καραβάκι, σας θαυμάζω.

Η χειροτεχνία με γεμίζει αυτοπεποίθηση
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λένε «Δεν πιάνουν τα χέρια μου». Και εγώ το έχω βάλει στόχο ζωής να το αλλάξω αυτό για όλους. Όταν το ακούω τους καλώ/προκαλώ/προσκαλώ να φτιάξουν κάτι μαζί μου. Και ας είναι ένα καραβάκι από χαρτί. Που μόλις το κάνουν νιώθουν λίγο πιο ικανοί και έτσι τολμούν να φτιάξουν μια φουντίτσα με μαλλάκι. Που μόλις την κάνουν νιώθουν λίγο πιο ικανοί και έτσι τολμούν να φτιάξουν ένα χάρτινο κλουβάκι με πουλάκια. Που μόλις το κάνουν νιώθουν λίγο πιο ικανοί και έτσι τολμούν να φτιάξουν ένα φωτιστικό από χαρτί. Λίγο-λίγο, από κατασκευή σε κατασκευή νιώθω πιο ικανή να δοκιμάσω κάτι ακόμα και ίσως κάτι πιο δύσκολο ή/και κάτι πιο εύκολο. Κάθε κατασκευή μου δίνει την αυτοπεποίθηση που μου χρειάζεται για να κάνω κάτι άλλο.

Η χειροτεχνία με οπλίζει με υπομονή και επιμονή
Θα είμαι ειλικρινής. Δεν πέτυχαν όλα όσα σκέφτηκα πως ήθελα να κάνω. Όση αυτοπεποίθηση και να μου χάρισαν όλες οι προηγούμενες κατασκευές δεν έφτασε για να μπορέσω να κάνω ένα μπολ από χάντρες. Και θύμωσα. Και πείσμωσα. Έψαξα λύσεις, διάβασα tutorials, ρώτησα φίλους και γνωστούς. Και προσπάθησα και πάλι. Αν τα κατάφερα ήταν αποτέλεσμα του πείσματος που μου ενέπνευσε η «αποτυχία» μου. Αν δεν τα κατάφερα, γέλασα, πέταξα τις προσπάθειές μου, λέω την ιστορία μου στις φίλες μου και γελάνε μαζί μου και αποφάσισα να προσπαθήσω κάτι άλλο. Συνεχίζω να προσπαθώ με κάποια άλλη ιδέα γιατί έχω μάθει να κάνω υπομονή με τις χειροτεχνίες και ξέρω πως κάποια από τις ιδέες μου θα γίνει όπως τη θέλω, αν επιμείνω.

Η χειροτεχνία είναι το καλύτερο βάλσαμο για την τελειομανία
Παλιά θυμάμαι ήμουν επώδυνα τελειομανής. Ήθελα τα πράγματα να γίνονται πάντα ακριβώς όπως τα είχα εγώ στο μυαλό μου. Γιατί είχα την εμμονή ότι ο τρόπος που εγώ έχω φανταστεί κάτι είναι και ο καλύτερος. Κάθε κατασκευή ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την τελειομανία μου. Όμως για κοίτα το τι όμορφο που είναι τελικά. Μα τώρα που το ξανακοιτάω και έχω φάει Χ ώρες προσπαθώντας να το φτιάξω, μου φαίνεται καλούτσικο. Συμπαθητικό αν και ατελές. Όμορφο και μοναδικό αφού σίγουρα δεν θα μπορέσω να φτιάξω κάτι ίδιο στο 100% με αυτό. Αλλά και γιατί να φτιάξω κάτι στο 100% ίδιο με αυτό; Τι είμαι μηχανή; Με τη χειροτεχνία έμαθα να αγαπάω τα πράγματα που φτιάχνω αν και δεν τα κατάφερνα να είναι όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί. Έμαθα να δημιουργώ χωρίς το άγχος της τελειότητας γιατί αποδέχτηκα ότι η τελειότητα υπάρχει στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα.

Η χειροτεχνία με δίδαξε πως υπάρχουν λύσεις για τα πάντα
Παρασκευή απόγευμα έχω φροντίσει να έχω αγοράσει όλα τα υλικά που χρειάζομαι για να φτιάξω τις καρεκλίτσες μου. Με περιμένει ένα πολύ δημιουργικό τριήμερο. Ξυπνάω το Σάββατο το πρωί, πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι και με δυο γουλιές καφέ έχω αρχίσει να τις φτιάχνω. Σάββατο απόγευμα και λίγο μετά που έχουν κλείσει όλα τα μαγαζιά ανακαλύπτω ότι δεν έχω αγοράσει αφρολέξ για τα καθίσματα. Όμως δε θα έχω χρόνο στην εβδομάδα να τις ολοκληρώσω. Πρέπει να τις τελειώσω τώρα. Απελπισία. Και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύει το πετάχτηκα στον γείτονα να ζητήσω, λες και το αφρολεξ είναι λίγη ζάχαρη. Κάνω λίγο καφέ να ηρεμήσω και να το σκεφτώ και δεν βρίσκω καρέκλα να κάτσω. Όλες είχαν γεμίσει εργαλεία και χρώματα. Παίρνω από την ντουλαπίτσα μου 2-3 φύλλα με μπουρμπουλήθρες και τα στρώνω στο μπαλκόνι για να κάτσω. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα να γεμίσω τις καρέκλες με μπουρμπουλήθρες και να φτάσουν οι καρεκλίτσες μου μέχρι το apartment therapy. Μερικές φορές δεν είναι τόσο εύκολο ή γρήγορο. Αλλά θα το ψάξω, θα το ρωτήσω, θα το σκεφτώ και θα το βρω.
Μου αρέσει πολύ που μου στέλνετε ερωτήσεις στη σελίδα στο facebook, με email ή με όποιον άλλον τρόπο. Ενθουσιάζομαι στην ιδέα ότι μπορώ να βρω τη λύση σε ένα πρόβλημά σας που μπορεί να γίνει και δικό μου αφού με τα ίδια πράγματα καταπιανόμαστε!

Η χειροτεχνία με έφερε κοντά σε ανθρώπους που δεν θα είχα τη δυνατότητα να τους γνωρίσω διαφορετικά
Φταίνε τα workshops; Φταίνε τα craft party και τα μαθήματα/σεμινάρια που έχω παρακολουθήσει; Φταίει η σελίδα στο facebook; Φταίει το blog/site; Φταίει η ανταλλαγή; Φταίω εγώ; Φταίτε εσείς; Δεν ξέρω και λίγο που με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι όσο περνάει ο καιρός γνωρίζω όλο και περισσότερο κόσμο που ασχολείται με χειροτεχνίες, είτε από κοντά είτε από μακριά, και ανταλλάζουμε απόψεις, ιδέες, σκέψεις και έμπνευση και όλο αυτό είναι υπέροχο. Μεγάλο αγαθό η φιλία, η επικοινωνία και ο πολιτισμένος διάλογος ειδικά σε τέτοιες εποχές που ζούμε.

Η χειροτεχνία με έκανε να βρίσκω αξία στα πιο ασήμαντα πράγματα και ακόμα και στα σκουπίδια
Τα περισσότερα χόμπι απαιτούν κάποια χρήματα. Άλλα περισσότερα και άλλα λιγότερα. Η χειροτεχνία δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Όμως όταν σταματάει να είναι απλά ένα χόμπι και γίνεται τρόπος ζωής και τα λεφτά λιγοστεύουν έως εξαφανίζονται, η ανάγκη για δημιουργία ψάχνει τις εναλλακτικές. Ξαφνικά τίποτα δεν φαίνεται σκουπίδι και ίσως κάτι μπορώ να κάνω με αυτό. Ένα άδειο κουτί παπουτσιών, ένα παλιό παντζούρι, ένα παλιό και χαλασμένο κόσμημα, ένα ρολάκι από το χαρτί υγείας που μόλις τελείωσε, μια σειρά παλιά λαμπάκια και η λίστα μεγαλώνει και μεγαλώνει. Και είναι πραγματικά υπέροχο συναίσθημα να δίνω ζωή σε κάτι που θα κατέληγε στα σκουπίδια.

Αυτήν την περίοδο χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ να μην σκέφτομαι άσχημα πράγματα, να έχω αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρω, να έχω επιμονή και υπομονή να αντιμετωπίσω τα δύσκολα, όσο καλύτερα μπορώ χωρίς να κατηγορώ τον εαυτό μου αν δεν τα καταφέρνει όσο καλά θα ήθελε, να νιώθω πως έχουν λύσεις τα προβλήματα μου, να έχω κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα και να επικοινωνούμε ήρεμα και ανθρώπινα και να χαίρομαι με τα μικρά σαν να είναι μεγάλα γιατί μπορεί να αργήσουν πολύ οι μεγάλες χαρές. Πάω να χωθώ στην ντουλάπα μου και να δω τι μου περισσεύει για να φτιάξω κάτι. Θα σας κρατάω ενήμερους για τις δημιουργίες μου, είτε έχετε όρεξη είτε όχι. Γιατί αυτό είναι το δικό μου βάλσαμο.
Καλές δημιουργίες σε όλους και όλες.